«۷۶۰۰» کدی است که خلبان‌ها آن را زمان قطع ارتباط با مرکز اعلام می‌کنند و «بمانی» نوجوانی از روستاهای شرق اصفهان است که به خلبانی علاقه دارد؛ این علاقه و این کد ارتباطی، دست‌مایه تولید یک فیلم تماماً اصفهانی است که نامزد بهترین فیلم جشنواره “آمیکورتی” ایتالیا شده است.
بهروز باقری، کارگردان و فیلمنامه نویس این فیلم به ایسنا گفت: در دوران کرونا در سفر به یکی از روستاهای شرق اصفهان، بچه‌هایی را دیدم که روی تپه‌ای در حال تلاش برای متصل شدن به برنامه شاد و حضور در کلاس درس بودند، این موضوع در ذهن من باعث این دغدغه و سوال شد که در روزگار اینترنت ماهواره‌ای چرا بچه‌ها در کشور ما برای دسترسی به یک نرم‌افزار مشکل دارند؟ همین دغدغه شروع نوشتن فیلمنامه نیمه بلند «اینجا آنتن نمی‌دهد» شد.
او ادامه داد: برگزیده شدن فیلم «اینجا آنتن نمی‌دهد» در جشنواره کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و جشنواره فیلم کرمان انگیزه‌ای شد تا من برای بازنویسی و تبدیل آن فیلمنامه بلند دست به کار شوم. در زمان انتخاب نام متوجه شدم خلبان‌ها کدی دارند که در زمان قطع ارتباط با برج مراقبت از آن استفاده می‌کنند؛ بنابراین از این کد به‌عنوان تمثیلی برای بچه‌ای استفاده کردم که ارتباط او با دنیای بیرون و آموزش درسی قطع شده است.
باقری گفت: در «۷۶۰۰»، «بمانی» و دوستانش با مشکل اینترنت، عدم آنتن‌دهی، در دسترس نبودن موبایل و آسیب دیدنِ تنها موبایل موجود مواجه می‌شوند و فیلم، چالش‌های این نوجوانان برای دسترسی به اینترنت و آموزش مجازی را روایت می‌کند و علی اوسیوند با مطالعه فیلمنامه تهیه‌کنندگی و بازیگری در ان را پذیرفت.
این کارگردان تأکید کرد: یکی از اهداف و برنامه‌های من در کارهای سینمایی، معرفی سینمای اصفهان به ایران و دنیا بوده تا سینمای اصفهان تنها به آثار و طنزهای ساده و بعضا سطحی معروف نباشد. زمانی که ۴ سال پیش فیلم سرالیش را ساختم، قصد داشتم که چند فیلم اصفهانی داشته باشم که بتواند اصفهان را در کشور و دنیا نشان دهد، فیلم «سرالیش در جشنواره عمان، جشنواره پرتو پرتغال، جشنواره هند و جشنواره کانادا شرکت و کسب جایزه کسب کرده، اما هنوز مجوز پخش در داخل کسب نکرده است.
او ادامه داد: بعد از «سرالیش تصمیم گرفتم کاری بسازم که هم در داخل خود را نشان دهد و هم در جشنواره‌های خارجی دیده شود که البته کار بسیار سختی است و به فکر، ایده ناب و تیم حرفه‌ای نیاز دارد. می‌شود فیلمی ساخت و از همه چیز کشور تعریف کرد و به اصطلاح گل و بلبل نشان داد، آن‌وقت به احتمال بسیار زیاد فیلم در داخل حمایت می‌شود. همچنین می‌شود با سیاه‌نمایی بیش از حد و نشان دادن فقر و بدبختی در ایران آن‌طور که برخی کشورها می‌خواهند فیلم ساخت و جوایز بین‌المللی بسیاری هم کسب کرد؛ ولی ساختِ کاری که سیاه‌نمایی نداشته باشد و فضای کشور را مثبت نشان دهد، طوری که دانش‌آموزان در مهر ۱۴۰۳ به تماشای آن بنشینند و در اولین حضور بین‌المللی هم به‌عنوان نامزد بهترین فیلم خارجی زبان دیده شود، کار سختی است؛ انجام این کارِ سخت یکی از مهم‌ترین اهداف و آرزوهای من بود و از این بابت بسیار خوشحالم.
